Kanker is één van de meest voorkomende
ziektes in Nederland. De ziekte staat in de top vijf doodsoorzaken, maar het
woord 'kanker' wordt nog steeds veelvuldig als scheldwoord gebruikt. Het lijkt
wel alsof het woord kanker steeds vaker in het straatbeeld uitgesproken wordt.
Een scheldwoord dat mensen zoals mij - en vele anderen - diep in het hart
raakt.
Al vanaf mijn negende levensjaar strijd
ik ernaar om het woord kanker als scheldwoord te verbannen uit het straatbeeld.
Vele mensen zullen hetzelfde als mij voelen wanneer zij kanker als scheldwoord
geroepen horen worden. Pijn, gemis, woede en een gevoel van onmacht zullen zij
ervaren wanneer zij dit woord horen. Al deze mensen hebben zelf kanker (gehad)
of kennen mensen die aan deze nare ziekten lijden of leden. Zo ook ik, ik
verloor op een leeftijd van acht jaar mijn oudere zus aan de gevolgen van
Leukemie. Zij is maar twee weken ziek geweest en urenlange reanimatie in het
ziekenhuis mocht niet meer baten. In de daarop volgende jaren ben ik nog een
flink aantal mensen aan kanker verloren, waaronder mijn oom (asbestkanker) en
mijn opa (longkanker).
Waar ik ook ben, overal om mij heen hoor
ik mensen het woord 'kanker' als scheldwoord uitspreken. Iedere keer weer komen
de herinneringen terug en heb ik moeite om mijn tranen te bedwingen. Vele keren
per dag zie ik weer voor me hoe mijn dierbaren in hun kist lagen, hoe het was
om dat éne telefoontje te ontvangen waar je al zo bang voor was... Oude
littekens worden opengereten en een immense leegt komt in mij boven. Wanneer ik
deze scheldende medemens erop aanspreek dat zij mensen pijn doen met dat woord,
kijken zij mij alleen maar aan. De blik in hun ogen vertelt mij dat ik mij niet
moet aanstellen en niet zo moet zeuren. Zeur ik nu écht als ik mensen hierop
attent maak? Volgens mij niet!
Ik probeer enkel de ogen van deze mensen
te openen, ze te laten inzien dat zij mensen zeer hard raken met het uitspreken
van het woord kanker. Ik weet nu al dat ik vanavond weer huilend in bed lig,
met mijn gedachten dicht bij mijn overleden dierbaren. Gedachten die mij
waarschijnlijk de rest van mijn leven zullen kwellen, omdat ik weet dat ik in
mijn eentje het scheldwoord niet kan uitroeien. Op een of andere manier zal ik
maar moeten leven met het besef dat er gescholden wordt met kanker.
Mensen, sta ook eens stil bij jullie
medemens en hou op met dat gekanker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten